Toen ik in het vijfde leerjaar zat, stuurde ik een briefje naar De Droomfabriek. Ik wou zo graag Tom Lenaerts ontmoeten, de schalkse ruiter die me indertijd al verblufte met zijn charmante humor en dito verschijning. Ik herinner me dat ik toen een foto van Tom onder mijn schoolbank verborgen hield om me gezelschap te houden tijdens wiskundelessen - Bart De Pauw had ik van het prentje gescheurd. (Sorry Bart!)
In mijn brief aan De Droomfabriek vertrouwde ik Bart Peeters, Rani en Sabine toe dat ik graag eens samen met Tom de horizon tegemoet wou galopperen, zoals hij dat zo heldhaftig deed met zijn trouwe compagnon Bart in de intro van Schalkse Ruiters.
Dat ging overigens zo:
Helaas, mijn verzuchting leverde niet veel meer op dan een onpersoonlijke afwijzing, een simpele postkaart met het Droomfabriekbeertje op. (Niet eens het beertje zelf, ik heb er nog steeds hartenpijn van.) Dag droom.
Jaren later ontmoette ik de man der mannen bij de opnames van De Pappenheimers. Ik denk dat ik zenuwachtiger was om Tom te ontmoeten dan voor het spelletje zelf. Met een ZEER GROTE KIKKER IN MIJN KEEL heb ik de sympathiekste der Woestijnvissers mijn Droomfabriekverhaal uit de doeken gedaan. En hij vond het ongelofelijk schattig. Mijn tienjarige ik maakte duizend bokkensprongen in mijn hartje. Mijn (toen) 23-jarige zelf bleef er heel kalm, sexy en sereen onder. (Ik loenste wellicht wel wat raar in mijn poging nonchalant over te komen.)
In het licht van dit verhaal, rest me eigenlijk nog één droom: ik wil zo een Droomfabriekbeertje, begot! (Een vent zoals Tom Lenaerts mag ook.)
In mijn brief aan De Droomfabriek vertrouwde ik Bart Peeters, Rani en Sabine toe dat ik graag eens samen met Tom de horizon tegemoet wou galopperen, zoals hij dat zo heldhaftig deed met zijn trouwe compagnon Bart in de intro van Schalkse Ruiters.
Dat ging overigens zo:
Helaas, mijn verzuchting leverde niet veel meer op dan een onpersoonlijke afwijzing, een simpele postkaart met het Droomfabriekbeertje op. (Niet eens het beertje zelf, ik heb er nog steeds hartenpijn van.) Dag droom.
Jaren later ontmoette ik de man der mannen bij de opnames van De Pappenheimers. Ik denk dat ik zenuwachtiger was om Tom te ontmoeten dan voor het spelletje zelf. Met een ZEER GROTE KIKKER IN MIJN KEEL heb ik de sympathiekste der Woestijnvissers mijn Droomfabriekverhaal uit de doeken gedaan. En hij vond het ongelofelijk schattig. Mijn tienjarige ik maakte duizend bokkensprongen in mijn hartje. Mijn (toen) 23-jarige zelf bleef er heel kalm, sexy en sereen onder. (Ik loenste wellicht wel wat raar in mijn poging nonchalant over te komen.)
In het licht van dit verhaal, rest me eigenlijk nog één droom: ik wil zo een Droomfabriekbeertje, begot! (Een vent zoals Tom Lenaerts mag ook.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten